قریبیان، فرامرز (زاده‌ی ۲۶ آبان ۱۳۲۰، تهران)

فرامرز قریبیان تحصیلات خود را در رشته‌ی بازیگری در مدرسه‌ی "ویژوال آرت" در آمریکا ناتمام رها کرد.

وی فعالیت سینمایی را با دستیاری کارگردان و ایفای نقش کوتاهی در فیلم «بیگانه بیا» ساخته‌ی مسعود کیمیایی در سال ۱۳۴۷ آغاز کرد و بار دیگر، سال ۱۳۵۲ در فیلمی از مسعود کیمیایی با نام «خاک» بر روی پرده رفت.

قریبیان با بازی خوب و روانش در فیلم «گوزن‌ها» (۱۳۵۳)، نام خود را سر زبان‌ها انداخت.

قریبیان در دهه‌ی شصت در فیلم‌های بسیاری بازی کرد و ۳ بار موفق به کسب عنوان بهترین بازیگر نقش اول مرد از جشنواره‌ی فیلم فجر شد.

او در فیلم‌هایی چون «پرونده» (۱۳۶۲)، «سناتور» (۱۳۶۲)، «پایگاه جهنمی» (۱۳۶۳)، «گردباد» (۱۳۶۴)، «سمندر» (۱۳۶۴)، «کمینگاه» (۱۳۶۶)، «کانی‌مانگا» (۱۳۶۶)، «تبعیدی‌ها» (۱۳۷۰)، «دو نفر و نصفی» (۱۳۷۰)، «ترانزیت» (۱۳۷۲)، «می‌خواهم زنده بمانم» (۱۳۷۳)، «دایره‌ی سرخ» (۱۳۷۴)، «یاغی» (۱۳۷۶)، «چشم عقاب» (۱۳۷۷)، «مرد بارانی» (۱۳۷۸)، «رقص در غبار» (۱۳۸۱)، «رویای خیس» (۱۳۸۴)، «رئیس» (۱۳۸۵)، «کارناوال مرگ» (۱۳۸۷)، «آلزایمر» (۱۳۸۹) و «گناهکاران» (۱۳۹۱) (به کارگردانی خودش) به نقش‌آفرینی پرداخته‌ است.

به علاوه بازی در مجموعه‌هایی نظیر «روز حسرت» (۱۳۸۷)، «آخرین دعوت» (۱۳۸۷)، «باغ شیشه‌ای» (۱۳۸۸) و «تکیه بر باد» (۱۳۹۱) در کارنامه‌ی قریبیان دیده می‌شود.