ملاقلی‌پور، رسول  (زاده‎ی ۱۷ شهریور ۱۳۳۴، تهران_ درگذشت ۱۶ اسفند ۱۳۸۵، تهران)

رسول ملاقلی پور به خاطر فقر مالی دوره‎ی متوسطه را رها کرد و عکاسی را به صورت آماتور انتخاب کرد. او به دلیل لکنت زبان در سال ۱۳۵۴ وارد کلاس‎های فن بیان بازیگری تئاتر شد و عکاسی را به صورت حرفه‌ای آموخت. با شروع جنگ در سال ۱۳۵۹ کار حرفه‌ای خود را آغاز کرد و به عنوان عکاس خبرنگار به خرمشهر رفت. در آخرین روزهای عقب نشینی خرمشهر وی توانست فیلمبرداری را نیز تجربه کند.

ملاقلی‌پور اولین تجربه‎های ساخت فیلم‎هایش را با دوربین ۱۶ میلی‎متری آغاز کرد و توانست فیلم «سقای تشنه لب» را به عنوان نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان برای حوزه اندیشه و هنر اسلامی بسازد. او برای ساخت فیلم کوتاه «شاه کوچک» موفق به دریافت جایزه‎ی بهترین فیلم از جشنواره‎ی وحدت شد. 

فیلم سینمایی «نینوا» (۱۳۶۳) فیلم بلندی است که ملاقلی‎پور را وارد حیطه‎ی سینما کرد.

از جمله افتخارات ملاقلی‌پور، می‌توان به نامزدی دریافت سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه برای فیلم «قارچ سمی» (۱۳۸۰) و بهترین کارگردانی برای فیلم «سفر به چزابه» (۱۳۷۴) از جشنواره‎ی فیلم فجر اشاره کرد. وی همچنین نامزدی دریافت سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه و دریافت سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی را برای فیلم «هیوا» (۱۳۷۷) از جشنواره‎ی فیلم فجر در کارنامه‌اش دارد.

 او به عنوان نویسنده و کارگردان در فیلم‌هایی چون  «بلمی به سوی ساحل» (۱۳۶۴)، «پرواز در شب» (۱۳۶۵)، «افق» (۱۳۶۷)، «مجنون» (۱۳۶۹)، «خسوف» (۱۳۷۱)، «پناهنده» (۱۳۷۲)، «نجات‎یافتگان» (۱۳۷۴)، «کمکم کن» (۱۳۷۷)، «نسل سوخته» (۱۳۷۸)، «مزرعه پدری» (۱۳۸۱) و «میم مثل مادر» (۱۳۸۵) حضور داشته است.

 این هنرمند، در آخرین سفر خود به کربلای معلا برای بازدید مکان‌های فیلمبرداری، از فرصت استفاده کرد و مستندی به نام «۶ گوشه‎ی عرش» را جلوی دوربین برد که آخرین اثر او محسوب می‌شود.

 رسول ملاقلی‌پور از کارگردانان متعهد سینمای پس از انقلاب بود که در اثر سکته، دار فانی را وداع گفت.